De bevalling (3/4)

De bevalling was eindelijk begonnen! Ik realiseer me maar al te goed dat ik de 40 weken niet gehaald heb maar met al die voorweeën was ik heel blij dat het eindelijk had doorgezet. Het moment dat Myrthe thuis kwam zat ik vol in de weeën en ik had het zwaar, heel zwaar. Ik had van te voren een geboorteplan gemaakt en Jordy duidelijke instructies gegeven. Ik wilde alleen in bepaalde gevallen pijnstilling overwegen ( bij een langdurige bevalling bijvoorbeeld) maar het liefst wilde ik geen pijnstilling en thuis bevallen. Ik had dus van te voren gezegd dat als ik zou vragen om pijnstilling of het moeilijk had, dat Jordy mij moest coachen en mij moest helpen een manier te vinden om met de weeën om te gaan. Deze taak heeft hij heel serieus genomen en hij heeft precies gedaan wat ik op dat moment van hem nodig had. Deze blog is dus ook een kleine ode aan hem, hij is oprecht mijn rots in de branding geweest! Ik moest dus een manier vinden om de pijn op dat moment te accepteren en ontspanning te vinden. Hier heeft het warme water van het bad mij heel goed geholpen. Vooral om de ontspanning tussen de weeën door te vinden. Uiteindelijk heb ik met coaching van Jordy en tips van Myrthe mijn draai kunnen vinden en heb ik uren in het bad de weeën weggezucht. Bij elke wee probeerde ik ontspannen te blijven en zei ik tegen mezelf dat de wee juist goed was, en dat de pijn er hoorde te zijn. De pijn ging me verder helpen en door dit als een mantra in mijn hoofd te herhalen lukte het me om me niet meer tegen te pijn te verzetten. De bevallingshormonen kregen zo vrij spel en tussen de weeën door viel ik zelfs in slaap (lekker die endorfine, daar word je dus heel moe van!). Tussendoor werd de hartslag van onze kleine man door Myrthe in de gaten gehouden, hij deed het hartstikke goed en had geen last van de weeën. We konden dus voorlopig lekker thuis blijven. Op een gegeven moment heerste er een lange tijde totale rust in huis. Ik had vertrouwen in mijn lijf en vertrouwen in mezelf. De aanwezigheid van Myrthe zorgde voor de rust die ik nodig had. Ik kon alles loslaten en mijn lijf laten doen wat het moest doen. In de ochtend braken uiteindelijk vanzelf mijn vliezen. Altijd een spannend moment want de vraag is altijd: is het helder vruchtwater? En dat was het gelukkig! Myrthe controleerde de hartslag van de kleine en deze bleef hartstikke goed. En toen, kwam de volgende wee. Weg was mijn controle en weg was de rust. De intensiteit van de wee overviel me waardoor ik volledig uit mijn bubbel raakte. Myrthe vroeg of ik wilde weten hoeveel ontsluiting ik ondertussen had. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om dit niet te laten beoordelen. Het maakte op dat moment niet uit. Als het 5 centimeter was geweest had ik een uur later volledige uitsluiting kunnen hebben en als het 9 centimeter was geweest had ik daar ook nog uren weeën mee weg kunnen zuchten. Ik besloot me op dat moment dus niet af te laten leiden door een inwendig onderzoek en mijn lijf te laten doen wat het tot dat moment heel goed had gedaan. Een beslissing vanuit vertrouwen, niet vanuit het rationele. Wat fijn om een verloskundige naast me te hebben die dat vertrouwen deelde en de keuze bij mij liet! Ondertussen was ik de controle dus volledig kwijt en probeerde ik deze terug te vinden, Jordy en Myrthe probeerde mij erdoorheen te coachen. Terwijl Jordy mij ondersteunde ging Myrthe alvast spullen klaarzetten en de kraamzorg bellen, zij had namelijk wel door hoe snel de bevalling ging. Ik daarentegen was me hier helemaal niet bewust van en vroeg me hardop af hoe ik dit in hemelsnaam vol moest gaan houden. Toen ik een paar weeën later beginnende persdrang kreeg had ik het nog steeds niet door……… totdat Myrthe zei: Simone, je kunt dit, je weet hoe ver je bent…… toen kwam de realisatie, ik moest poepen! ( dit roept elke vrouw die persdrang krijgt) Ik voelde mijn lijf duwen, er was geen houden meer aan. Bij de eerste paar weeën voelde ik nog niet zo veel gebeuren maar na een paar weeën voelde ik de kleine opeens een paar verdiepingen zakken! Te ver zakken! Dit moest ik even wegzuchten ( daar kwam dan toch even de verloskundige in mij naar boven, want we willen het hoofdje langzaam geboren laten worden). De volgende wee werd het hoofdje geboren en de wee daarop kwam onze zoon al zwemmend ter wereld. Ik haalde hem zelf uit het water en kon hem meteen lekker bij me pakken. Wat een ontzettend bijzonder moment en heel lastig om dit op papier te beschrijven. De mama’s en papa’s die dit al hebben mogen mee maken weten heel goed wat ik bedoel! Doordat ik tijdens de bevalling heb kunnen doen wat voor mij goed voelde kijk ik er met een heel goed gevoel op terug. De geboorte van onze Maas is voor ons de mooiste dag in ons leven en we hadden geen mooiere bevalling kunnen wensen. Ik wil dus iedereen op het hart drukken, als mama, als vrouw en als verloskundige: doe wat voor jou goed voelt en zorg dat je zorgverleners hebt die je hierin steunen!

In het volgende blog kunnen jullie lezen hoe we samen voor de optimale setting thuis gezorgd hebben om een fijne omgeving te creëren voor de bevalling.