Negen maanden later…

Welkom lief meisje!

Negen maanden in de buik- negen maanden uit de buik.

Over 2 weken is het alweer 9 maanden geleden dat je ‘ter wereld’ kwam. En wat een mooie dag was dat! De maanden vooraf aan je geboorte lijken nu alweer zo lang geleden. En alle kwaaltjes die erbij hoorden, lijken nu peanuts. Maar het eerste trimester was een drama; ik was doodop en de hele dag misselijk. Geen succes met een peuter, werk en een huishouden. Gelukkig kreeg ik genoeg ondersteuning. En het feit dat de controles bij Lief Leven steeds goed waren en jij groeide als kool, deden al die kwaaltjes teniet. Ook scheelde het dat ik me thuis voelde bij de dames van Lief leven en dat ik iedere controle een feestje vond; we kregen je weer te zien! Het tweede trimester was genieten. Totdat zich in het laatste trimester bekkenklachten aandiende. Toen was het feest voorbij.

Behalve Simone en Mayke ontmoette ik ook Noor, de stagiaire. Samen bespraken we ons geboorteplan. We hoopten op een thuisbevalling met beval-bad, fijne muziek, geen pijnstilling, een rustige setting met papa, mijn moeder en de verloskundige. Niet teveel poespas. Ik weet nog dat ik heel vaak zei ‘misschien romantiseer ik alles wel’, maar Mayke en Simone gaven mij altijd terug dat dit ok was en dat het visualiseren van hoe ik het graag wilde, positief kon bijdragen. Dat gaf me veel vertrouwen. Toen ik in week 38 nog een controle had opstaan, riep Simone nog bij het weggaan; “ik zie je de volgende week maandag wel, want dan ben je precies 39 weken”. Onze zoon is ook precies op 39 weken geboren, dus we grapten hierom wat.

Maandag ochtend, precies 39 weken zwanger. In de ochtend kan ik gelukkig nog terecht bij de acupuncturist. De bekkenpijn is niet meer te doen. Traplopen gaat nauwelijks en wandelen al helemaal niet. Ik vraag de acupuncturist of de behandeling behalve pijndemping ook gericht kan worden op het opwekken van de bevalling, omdat ik ‘niet meer kan’. Na de behandeling ga ik thuis  even op bed liggen. En na 30 minuten breken mijn vliezen. Ohhhh jaaaaa, het gaat beginnen. Dit gevoel herken ik van de eerste bevalling. Daar mocht ik dus ook op 39 weken naar Lief Leven bellen en stond Simone ook snel bij ons op de stoep. Nu was ze er alleen sneller, want ze ging ervan uit dat het deze keer super snel zou gaan. Ik draaide en kreunde onder de douche de weeën weg. Ik was volledig vergeten hoe weeën voelde, maar bah, dit waren weeën. In de tussentijd zorgde papa dat ons stulpje klaar gemaakt werd om je te verwelkomen. Het bad moest opgepompt worden en gevuld. Hij is er maar druk mee geweest. De muziek ging aan, diffuser met een lekker geurtje. Ik zat op de kop van de tafel op een gymbal de weeën weg te puffen en een uur nadat we gebeld hadden was Simone er al. Ik weet nog dat ik zo gelukkig was om een vertrouwd gezicht te zien; wij gaan dit samen doen!! Noor was nog bezig met een andere bevalling, maar sloot ook snel aan. Mijn moeder kwam een half uur daarna binnen. Zo ons geboorte-team was compleet. Dit gaf zoveel rust!

Ondanks dat we toch met een handjevol mensen waren, was er een serene rust. Simone en Noor deden in stilte hun voorbereidingen, mijn moeder zat met haar haakwerk op de bank. Ik kon de volledige focus leggen op de weeën. En tussendoor konden we lekker kletsen. Ik vond het zowaar nog gezellig. Papa daarentegen heeft zich ze benen onder zijn lijf gelopen; drinken, ondersteunen, mijn rug masseren, badje op temperatuur houden, hapje, etc. Toen de weeën serieus werden stelde Simone voor om toch eens in het bad te gaan, zodat ik zou ontspannen. Aanvankelijk wilde ik niet, want ik had geen idee hoe lang de geboorte nog zou duren. Het bad was in mijn ogen mijn laatste redmiddel. Toch overtuigde ze me; ik kon er altijd weer uit en later weer in.

Meten hoever mijn ontsluiting was vond ik ok, echter wilde ik niet weten wat de uitslag hiervan was.  

Ik was bang dat ik hierdoor teleurgesteld zou worden en het dan mentaal zwaar zou vinden. Dus dat deed Simone helemaal goed. Ik ging het bad in. Wat was dat heerlijk, had ik veel eerder moeten doen! Ik ontspande. Maar opeens ging het snel. Was dit nu juist omdat ik ontspande? Jeetje, die weeën! Al die tijd zat iedereen nog lekker op zijn plek, alles was klaar, het was rustig. Alleen het water en papa, jij en ik. Jij maakte je klaar voor je komst, dat was duidelijk.

Langzaam verzamelde zich Noor en Simone rondom het bad en ik vroeg hoe lang het nog ging duren. Ik zou wel weten wanneer het lichaam er echt klaar voor was, zei Simone. ‘Heb vertrouwen’.

Dat heeft slechts enkele minuten geduurd, want ik wist: jij komt nu!

Ik kon me nog net in kruiphouding draaien en ging vervolgens persen. 2 persweeën later word jij ter wereld gelanceerd onder water. Je bent er!! Welkom lief meisje.

Ik houd je vast en we zitten nog lekker in het warme water. Je huilt niet direct, je bent wat beduusd van de lancering en het harde werken, maar verder ben je ook heel ontspannen en dichtbij.

Terwijl papa, jij en ik bijkomen en kennismaken met elkaar, maakt mijn moeder foto’s en zijn Simone en Noor druk in de weer. Mijn placenta heeft nog wat moeite om geboren te worden. Ik ben me nergens van bewust. Mijn taak zit erop, dacht ik nog. Wanneer het toch echt te lang gaat duren, bespreken we de mogelijkheden. Het ziekenhuis wordt ook genoemd. Daar zat ik niet op de wachten, maar wat moet, dat moet. We proberen het nog een laatste keer en dat lukt.

Ik zie de opluchting in ieders ogen. Blijkbaar was het spannender dan ik in de gaten had.

Nog steeds in alle rust worden de controles gedaan bij ons meisje en mij. Ik mag douchen, trek wat makkelijks aan en mag weer met je knuffelen. Wat een genot is dit. Het is ons gelukt; een thuisbevalling zoals we hoopten, in bad, zonder pijnstilling, in een rustige setting, met een prachtig geboorteteam om ons heen. Een droom als je het mij vraagt!

Vlak voor 5-en zijn de Simone en Noor klaar en lopen ze met hun bepakking naar buiten. Ik grap nog dat ze zo een prima dagdienst gedraaid hebben, zo van 9 tot 5 uur, op een maandag. Netjes binnen de tijd.

Opa bracht je grote broer terug naar huis, zodat ook jullie konden kennismaken. Ik had zin in Thais, dus dat werd bezorgd. Het voelde echt als een groot feest; fijne mensen om ons heen, jij eindelijk bij ons en lekker eten.

In de loop van de week kwamen Noor en Myrte nog vaker op visite om te kijken of alles goed ging. De begeleiding, het zien van steeds dezelfde gezichten en de nazorg hebben we als heel fijn ervaren.

Voor herhaling vatbaar.

Nu mogen we ondertussen alweer bijna 9 maanden van je genieten, al die maanden bij ons.

Wat zijn we daar dankbaar voor! Welkom lief meisje. Wat houden wij van jou.