Simone vroeg me of ik mijn ervaringen van haar bevalling met jullie wil delen. Want een bevalling doen is 1, de bevalling van je collega mogen begeleiden is toch wel iets anders.
Voordat ik naar een bevalling ga, neem ik in de auto even alles in mijn hoofd door. Ik bedenk me wat ik allemaal in mijn auto heb zitten: mijn trauma tas met alle benodigdheden voor de bevalling, mijn “gewone” tas, waar onder andere mijn bloeddruk meter en de weegschaal voor de baby in zitten, en mijn doptone, om het hartje van de baby te luisteren. In mijn hoofd ga ik na wat er in het bevalplan staat (soms lees ik dat vlak voor ik vertrek nog even snel door). Ook bedenk ik me wat mogelijke risico’s zouden kunnen zijn en hoe ik daarop kan anticiperen.
Niet omdat ik bang ben voor de risico’s, maar omdat het me kan helpen snel en goed te handelen, als ik dat in mijn hoofd al eens heb gedaan.
Zo reed ik ook deze keer in de donkere nacht naar de bevalling. Ik was me bewust van hoe belangrijk het is en hoe mooi het is dat ik de geboorte van het kindje van Simone en Jordy mooi en fysiologisch kan laten verlopen. Aan de andere kant, dat is ook niet helemaal aan mij. De bevalling gaat zoals die gaat. Zolang ik dit proces goed bewaak, zijn we overgeleverd aan hoe het gaat.
Al die dingen gaan door me heen terwijl ik naar Simone rijdt.
Het verbaast me niet dat de weeën nu goed op gang zijn gekomen. Ik was die week twee keer bij Simone geweest om haar te strippen. De eerste keer deed het wel iets, maar niet genoeg. De tweede keer was gisteravond. Ik zag aan Simones gezicht dat het dit keer serieuzer was en ik was ervan overtuigd dat de bevalling zou inzetten kort hierna. Eigenlijk zat ik op het telefoontje te wachten.
Bij aankomst is Simone in de woonkamer heel rustig de weeën weg aan het zuchten. De lampen zijn gedimd en er staat rustige muziek aan. Ik leg wat spulletjes klaar. En ik zie dat Simone het ondertussen prima redt. Ze is al wat in zichzelf gekeerd.
Ik luister het hartje van de baby. De hartslag is prima.
Een tijdje na binnenkomst vraag ik Simone of ze wilt dat ik meet hoeveel ontsluiting ze heeft. Ze twijfelt even, maar besluit het toch te willen. Ik toucheer haar terwijl ze in het bevalbad ligt: 3 centimenter ontsluiting heeft ze. En ze is al uren weeën aan het opvangen. Best een teleurstelling voor haar merk ik. Maar de ervaring heeft ons geleerd dat ontsluiting niet zoveel zegt. Want dat gaat nu eenmaal niet lineair. Het kan best zijn dat ze over een paar uur haar kindje in haar armen houdt. De “bubbel” van rust is even verdwenen. Maar gelukkig komt de focus weer terug. Simone zucht weer rustig haar weeën weg. Ze laat wel merken dat het pijnlijk is, maar ook dat het goed gaat. Af en toe luister ik het hartje. Verder zit ik op de bank. Ik doe niet zoveel, want ik merk dat het goed gaat. Dat mijn aanwezigheid goed is. En dat er verder nu niks nodig is.
In de vroege ochtend breken de vliezen spontaan. Snel schrijf ik de tijd op en kijk ik of ik kan zien of het vruchtwater helder is, dat is gelukkig zo. Ik luister het hartje van de baby, nog steeds goed. De weeën worden een stuk heftiger nu, omdat het hoofdje op de ontsluitingsrand drukt en niet meer de met vocht gevulde vliezen. Ik kan me goed voorstellen dat het in haar hoofd omgaat of pijnstilling misschien een optie zou zijn, want de pijn is ontzettend intens. Maar ze wilt dat niet, dat weet ik. Dus ik coach haar er doorheen. Ze kan dit en ze doet het super!
Een half uurtje nadat de vliezen gebroken zijn merkt ze dat ze drukgevoel krijgt tijdens de weeën. En snel daarna krijgt ze reflectoire persdrang. Ik help haar herinneren dat dit goed is, dat de baby er nu echt bijna aan komt. Bij reflectoire persdrang is het de baarmoeder zelf die de baby eruit perst. Het enige wat je hoeft te doen is hieraan toe geven, met je lichaam mee werken. Dat klinkt simpel, maar soms is dat best even schakelen.
Als de persdrang begint gaat het heel snel. Elke wee zie ik hoe Simone meer toegeeft aan de persdrang. Staand in bad is ze mee aan het duwen met haar lichaam. Ik blijf de hartslag in de gaten houden, verder doet Simone alles zelf.
Hoe lang ze precies heeft geperst, dat weet ik niet. Na ongeveer een half uurtje persen wordt het hoofdje geboren. Ik hou mijn handen uit het water, want Simone weet precies wat ze doet. En de volgende wee wordt hun prachtige mannetje geboren, zwemmend komt hij in deze wereld. In de veilige handen van zijn eigen moeder! Wat is dit mooi.
Ik mocht getuige zijn van een prachtige geboorte. Een geboorte zoals ik die het liefst mee maak, in haar eigen omgeving en op de manier die zij graag wilde. En dan nog wel van zo’n bijzondere vrouw! Wat een prachtig vak hebben we toch. En wat een voorrecht dat ik hierbij mocht zijn.
Nederlands 
English (UK)